Bo ci, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi (Rzym. 8:14; BW).

Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy go miłują. Albowiem nam objawił to Bóg przez Ducha (1 Kor. 2:9-10; BW).

Wprowadzenie

Kiedy wielu pastorów dowiaduje się o przebudzeniu, jakiego Pan dokonuje w jakimś kraju, wierzą, że jest to cudowne wydarzenie, które zależy od suwerennej woli Pana, i że nie można uczynić niczego, aby podobne działanie miało miejsce w ich kraju czy Kościele. To samo może się przydarzyć w związku z dziełem, które Duch Święty przeprowadza obecnie w Brazylii. Jednak w kilku częściach świata, na każdym kontynencie, Pan budzi Kościoły i zaczyna prowadzić je przez Ducha Świętego za pomocą duchowych darów.

Dzieje się tak, ponieważ wolą Pana jest, aby cały Jego kościół był zawsze rozbudzony, przepełniony miłością, wiarą i nadzieją, służąc Panu i braciom wiernie i z poświęceniem. Kościół Pana Jezusa w każdej części świata musi być wypełniony duchowym ciepłem będącym rezultatem działania ognia Ducha Świętego, tak aby był przygotowany na pochwycenie. Jeśli nie, to ryzykuje tym, iż zostanie wypluty przez Pana (Obj. 3:16), jak czytamy w liście napisanym do Kościoła w Laodycei.

Działanie Ducha Świętego w Kościele charakteryzuje się dzisiaj tymi samymi cechami, jakie obserwowaliśmy w minionych przebudzeniach. Ponadto charakteryzuje się zielonoświątkowymi znakami, koniecznymi w proroczym czasie, w jakim Kościół żyje: Pan Jezus niebawem powróci! W obecnych czasach Pan obdarza Kościół wszystkimi środkami, jakimi obdarzył pierwszy Kościół – łącznie z chrztem Duchem Świętym i duchowymi darami, jak napisano w księdze Dziejów Apostolskich i listach Nowego Testamentu.

Od początku ruchu zielonoświątkowego, w drugiej połowie dziewiątego wieku, te środki były obecne w Kościele, ponieważ są nieodzowne dla jego umocnienia: dziewięć duchowych darów wymienionych w 1. Liście do Koryntian (12:8-10), pięć służb wskazanych w Liście do Efezjan (4:11), moc krwi Pana Jezusa (Obj. 12:11) i Kościół jako Ciało Chrystusa (1 Kor. 12:12-31). W ten sposób Pan Jezus może działać w Swojej roli Głowy Kościoła, objawiając całą swoją wolę posłusznym ludziom, którzy są gotowi ją wypełniać.

Ten artykuł pokaże, w jaki sposób pastor może pokierować swoim Kościołem, tak, by poszukiwał duchowego przebudzenia, które Pan chce przeprowadzić na całym świecie i w każdym Kościele, chrzcząc Duchem Świętym i prowadząc Kościoły za pomocą duchowych darów, bez względu na denominację czy zrzeszenie Kościołów, do jakiego należą – i osiągnął je.

Gotowość służenia

Aby Pan działał w Kościele, niezbędne jest przede wszystkim to, by pastor był gotowy do użycia przez Pana, będąc posłusznym Jego wskazówkom, nie obawiając się opozycji, która pojawi się wokół niego – nawet wśród członków jego własnego zboru. Powinien więc zacząć się modlić i pościć, aby Pan go wzmocnił i użył z namaszczeniem i łaską do motywowania i nauczania swojego Kościoła.

Pastor powinien nauczyć Kościół podstawowych nauk Pisma Świętego dotyczących służby Panu i braciom:

1. Zostaliśmy zbawieni, by służyć (Jan 12:26), a nie tylko cieszyć się z duchowych i materialnych błogosławieństw.

2. Służba jest dowodem zbawienia i powinna być wykonywana sumiennie, szczególnie dlatego że jeśli ktoś nie służy braciom, to nie może być pewien zbawienia (Heb. 6:9-12).

3. Pan jest tym, który wybiera funkcję dla sługi Kościoła (1 Kor. 12:11, 18), oznajmując swój wybór pastorom; sługa powinien więc być gotowy do wykonywania funkcji, która została mu wyznaczona.

4. Wszyscy członkowie Kościoła powinni być wiernymi świadkami Pana Jezusa (Dz. Ap. 1:8).

5. Wszyscy członkowie powinni starać się o chrzest Duchem Świętym przez modlitwy i posty (Dz. Ap. 2:38-39).

W procesie uczenia pastor powinien postępować mądrze i z rozwagą. Dobrze jest przekazywać zrozumienie dzieła, którego Pan chce dokonać w Kościele, przywódcom i wierzącym, którzy pragną błogosławieństw Pana. Sługa powinien być cierpliwy – każda osoba bowiem ma swój rytm i zdolność przyjmowania nowych nauk – i uczyć najbardziej oporne sługi indywidualnie.

Posłuszeństwo Panu

Pastor powinien uczyć Kościół o potrzebie posłuszeństwa i wierności Panu, włączając każdą z nauk Słowa Bożego, wyjaśniając, że prawdziwi wierzący są z samej natury posłuszni Panu z miłości i wdzięczności za wielkie zbawienie, którym Pan ich obdarzył.

Powinien również nauczać potrzeby posłuszeństwa objawieniom, których Pan udziela w odniesieniu do szczegółów codziennego życia Kościoła czy sług, posłuszeństwo bowiem wskazówkom Pana jest konieczne do umocnienia wierzących indywidualnie i umocnienia Kościoła zbiorowo.

Gotowość posłuszeństwa jest podstawą do udzielenia przez Pana duchowych darów i wtedy, przez proroctwo, interpretację języków i słowo wiedzy (sny, wizje i objawienia), może On zacząć przemawiać do Kościoła, mówiąc o różnych potrzebach, a przede wszystkim o Jego planie budowy Kościoła.

Pastor powinien uczyć, że kiedy Pan przemawia do Kościoła, a w Kościele brakuje posłuszeństwa, przestaje On mówić. Z tego powodu w wielu Kościołach nie ma więcej proroctw. Każda wskazówka Pana powinna spotkać się z odpowiednim odzewem Kościoła i wierzącego.

Kiedy Kościół rozumie to nauczanie i jest gotowy do posłuszeństwa objawieniom Pana, będzie On w stanie dać objawienie dotyczące na przykład:
(1) Ewangelizacji – gdzie, kiedy i w jaki sposób ewangelizować; kiedy i w jaki sposób urządzić specjalne spotkanie ewangelizacyjne;
(2) Funkcjonowania Kościoła Kościoła – kogo wybrał do pełnienia pewnych funkcji w Kościele, przygotowanie (post, modlitwa, poranne czuwania itd.), które jest niezbędne do tego, by słudzy zostali użyci w Duchu;
(3) Ukrytych grzechów w Kościele aby pastor mógł wezwać osoby, które zostały wskazane, i napomnieć je, by porzuciły grzech; „odrobina kwasu cały zaczyn zakwasza” i przeszkadza w wypełnieniu Bożego dzieła w Kościele.

Moc krwi Jezusa

Pastor powinien zacząć szukać Pana po to, aby osobiście doświadczyć Moc krwi Jezusa poprzez „błaganie o krew”. Rozumiemy, że jest to modlitwa, w której błagamy Boga Ojca, który udziela potrzebnego błogosławieństwa (wspólnoty, uwolnienia, ochrony itp.) na podstawie ofiary Pana Jezusa. Innymi słowy, wiara w moc ofiary Pana Jezusa jest zamanifestowana w modlitwie tak, że w tym momencie modlący się może otrzymać błogosławieństwo, którego potrzebuje. Pan odpowiada na modlitwę, udzielając przez Ducha Świętego wspólnoty, uwolnienia i ochrony.

Potem powinien on uczyć, by Kościół poszukiwał podobnych doświadczeń, prowadząc studia biblijne, które są oparte na dobrych podstawach (zobacz artykuł dotyczący Mocy krwi Jezusa zamieszczony na tej stronie). Pastor poprowadzi Kościół, zanosząc błagania o krew Jezusa na początku każdego spotkania, modląc się, by Pan zechciał udzielić wszystkim obecnym błogosławieństwa przebaczenia grzechów i w rezultacie wspólnoty, koniecznej do tego, by Duch Święty działał na tym spotkaniu.

W rezultacie tej specyficznej i obiektywnej modlitwy Pan udzieli oczyszczenia, obdarzy głębszą wspólnotą i ześle uwolnienie od wszelkiego rodzaju zmartwień i duchowego niepokoju. W konsekwencji zamanifestują się tam duchowe dary i wierzący zostaną na tym spotkaniu uchronieni przed przejawami niepochodzącymi od Ducha Świętego.

Poszukiwanie i używanie duchowych darów

W Kościele, w którym dary duchowe występują rzadko, pastor powinien uczyć, jak wielką wagę dla jego budowania mają duchowe dary (1 Kor. 14:3-5 i 12-19) i gorliwie tychże darów poszukiwać (1 Kor. 12:31 i 14:1, 13), modląc się (nawet wcześnie o świcie) i poszcząc indywidualnie w tym konkretnym celu (nawet w krótkich czuwaniach).

Kościół musi wiedzieć, że dar proroctwa manifestuje się w ten sam sposób, jak wizja dana przez Ducha, kiedy sługa, nawet z otwartymi oczyma, widzi pewne sceny. Podobnie nikt nie może nauczyć się mieć wizje ani “nauczyć się prorokować”. Sługa użyty do prawdziwego daru proroctwa otrzymuje przesłania od Pana i jego rolą jest jedynie przetransmitowanie tego, co usłyszał od Pana.

Pastor będzie również nauczał Kościół, że duchowe dary powinny być używane mądrze i pod jego nadzorem. Aby tak się stało, pastor powinien być powiadomiony o przejawach darów. Mądrość w sprawie używania darów dotyczy głównie przestrzegania szeregu praktycznych zaleceń wymienionych w 14. rozdziale 1. Listu do Koryntian. Dotyczy nie mówienia językami na spotkaniach kościoła, jeśli nie ma interpretacji, mówienia jednego proroka po drugim, należytego porządku przy używaniu darów w Kościele i tak dalej.

Nadzór pastora nad używaniem darów w Kościele jest niezbędny do właściwego używania darów. Ten nadzór jest konieczny, ponieważ pastor ma większą wiedzę na temat potrzeb Kościoła i duchowego stanu tego, kto ich używa, większe duchowe rozeznanie niż członkowie. Z tego względu jest w stanie kierować członkami Kościoła w zakresie używania darów przyzwoicie, w należytym porządku i mądrze.

Nadzór pastora jest konieczny, ponieważ przejawy darów powinny być doświadczane lub badane (1 Tes. 5:19-21), aby było wiadomo, czy rzeczywiście pochodzą od Ducha Świętego, i interpretowane, aby wiedzieć dokładnie, co Pan chciał powiedzieć. Słowo Boże uczy, że badanie czy doświadczanie nie należy do osoby, która została użyta, ale do innych (ta sprawa zostanie szerzej omówiona w temacie „Przygotowanie grupy wstawienniczej”). Jeśli przejaw duchowych darów nie zostanie należycie oceniony, Kościół zostanie zwiedziony przez dary, które nie pochodzą od Pana. W końcu jeśli nie zostanie podana właściwa interpretacja przejawu daru, nie nastąpi oczekiwane spełnienie, a ludzie bez powodu dojdą do wniosku, że przejaw nie pochodził od Ducha Świętego.

To pytanie jest ważne, ponieważ brak wypełnienia się daru czy niewypełnienie się błędnej interpretacji prowadzi często do rozczarowań związanych z duchowymi darami, doprowadzając Kościół do odrzucenia i zaprzestania praktykowania duchowych darów, uniemożliwiając Panu prowadzenie Kościoła przez Ducha.

Przygotowanie grupy wstawienniczej

Pastor powinien przygotować diakonów i inne wierne sługi, ludzi, którzy żyją w uświęceniu i którzy używają duchowych darów, aby byli częścią „grupy wstawienniczej” (Dz. Ap. 17:11). Do nich należy pomaganie pastorowi w ocenianiu i interpretowaniu duchowych darów i wstawianie się w delikatnych sprawach Kościoła (problemy duchowe, poważne trudności), które nie powinny dotrzeć do wiadomości zboru, często składającego się z nowo nawróconych członków.

Grupa wstawiennicza będzie się okresowo spotykać, zawsze w obecności pastora, aby zbadać wszystkie przejawy duchowych darów, które mogą interesować członków Kościoła czy cały Kościół zbiorowo. Pan będzie mówił, na ogół, przez duchowe dary, przez innych wierzących, potwierdzając przejaw, który jest badany, czy też go nie potwierdzając. Kiedy Pan potwierdza, zazwyczaj dodaje informację dotyczącą tej samej sprawy. W ten sposób pastor ma szerszą wiedzę na ten temat, pomocną w lepszym zrozumieniu woli Pana w tej sprawie i podjęciu najlepszej i najdokładniejszej decyzji.

Grupa wstawiennicza pomoże pastorowi również właściwie interpretować przejawy darów, chociaż ostatnie słowo należy do pastora. Właściwą interpretacje można uzyskać dzięki znajomości biblijnych symboli – ponieważ Pan często przemawia symbolicznie w wizjach i snach – lub przez objawienie.

Jednak to do pastora należy ustalenie najlepszego sposobu zastosowania każdego przejawu darów. Na przykład, może zdecydować, że wizja od Pana dotycząca wady w życiu nowo nawróconego powinna być jedynie powodem do modlitwy wstawienniczej wznoszonej przez bardziej dojrzałych członków Kościoła, a niekoniecznie podana do wiadomości zainteresowanej osoby. Osoba ta powinna rozumieć, że przekazana wskazówka dotycząca wyznaczenia sługi do diakonatu nie może zostać wykorzystana natychmiast, ale w przyszłości, ponieważ wierzący jest ciągle „nowy”, a to jest sprzeczne z nauczaniem Słowa Bożego.

Konsultacja z Panem

Pastor nie powinien się ograniczać jedynie do posłuszeństwa wskazówkom, które zostały objawione z inicjatywy Pana. Na spotkaniu grupy wstawienniczej prośba o wskazówki Pana dotyczące spraw ważnych dla życia Kościoła powinna wyjść od pastora. Tak będzie się działo najczęściej na spotkaniach grup wstawienniczych. In częściej konsultujemy się z Panem, tym lepiej. Ma On możliwość objawienia ważnych szczegółów potrzebnych do odniesienia zwycięstwa w jakiejś sprawie, a nie wiedzielibyśmy tego bez Jego objawienia.

Dobrze jest na przykład konsultować się z Panem w takich sprawach, jak: (1) kogo Pan wybrał do pewnej ważnej funkcji w Kościele (diakona, nauczyciela szkoły niedzielnej itp. – Dz. Ap. 13:2-3), (2) rozwiązania problemu, jaki ma Kościół (brak wzrostu, dzieci, które nie są zainteresowane Kościołem, członkowie, którzy nie chcą służyć Panu czy też żyją w grzechu – Dz. Ap. 5:3-4), (3) kiedy i w jaki sposób rozpocząć ewangelizację w jakiejś dzielnicy (Dz. Ap. 16:6-10).

Zanim skonsultujemy się z Panem, sprawa powinna zostać wyjaśniona grupie wstawienniczej i omówiona, Pan bowiem wymaga również, abyśmy używali zdrowego rozsądku, mądrości, której nabywamy przez studiowanie Słowa Bożego’ i doświadczenia nabytego w chrześcijańskim życiu. Cała ta wiedza jest również pomocna w prawidłowej interpretacji przejawów duchowych darów, której Pan udzieli.

Duchowa więź między pastorami

Pastor powinien zacząć żyć zgodnie z doktryną odnoszącą się do Kościoła jako Ciała Chrystusa – na poziomie właściwym dla pastorów. Powinien żyć w duchowej wspólnocie (Psalm 133:1-3) z innymi pastorami, którzy dzielą to samo pragnienie, by ich Kościołem kierował Duch Święty, i którzy, z tego samego powodu, zdają sobie sprawę z wagi działania duchowych darów i pięciu posług z Listu do Efezjan (4:11).

Skoro Pan nie ma wszystkich pięciu służb w Kościele lokalnym, ale są one udzielane Kościołowi jako całości, to znaczy, grupie Kościołów, to niezbędne jest, aby żaden Kościół nie prowadził niezależnego życia, duchowo oddzielonego od innych.

To samo można powiedzieć o pastorach. Żaden pastor, będąc odizolowanym od innych nie może mieć zadowalającego duchowego życia. Kiedy pastorzy są zjednoczeni duchowo – w prawdziwej duchowej wspólnocie – Pan zaczyna manifestować różne posługi. Pastorzy powinni sami poszukiwać duchowych darów tak, aby byli bardziej użyteczni dla Pana i aby spotkania pastorów były bardziej owocne.

Kiedy pastorzy zostaną użyci w przejawach duchowych darów, Pan zacznie na tych spotkaniach (1) ukazywać prywatne potrzeby pastorów; (2) doradzać im w sprawie problemów, przed którymi stoją ich Kościoły; (3) ukazywać rozwiązania rozwoju Kościołów itp. Kiedy Pan dostrzeże potrzebę napomnienia pastora, zawsze dla jego zbudowania, użyje do tego innych pastorów obecnych na tych spotkaniach. Nie będzie potrzeby, aby Pan przemawiał do członków Kościoła, żeby go skorygować.

Duchowa jedność między pastorami, będąca rezultatem prawdziwej duchowej więzi (nie instytucjonalnej), jest możliwa jedynie wtedy, kiedy Pan jest naprawdę obecny między pastorami, przemawiając przez duchowe dary na spotkaniach. W ten sposób Pan uczy, koryguje, zachęca. Pastorzy nie będą czuli się wygodnie spełniając wolę ciała, ani też wszczynając podziały.

Konkluzja

Pan chce działać w każdym Kościele i w każdej części świata, budząc Kościoły do życia w uświęceniu i posłuszeństwie Jego Słowu i Jego Woli objawionej przez duchowe dary.

Aby tak się stało, wystarczy jeden gotowy pastor. Powinien jedynie zacząć szukać Pana i uczyć swój zbór podstawowych nauk biblijnych na ten temat, prowadząc i zachęcając go do używania duchowych środków będących do jego dyspozycji – postu i modlitwy – w poszukiwaniu duchowych darów.

Pastorzy, którzy mają ten sam cel, powinni żyć we wspólnocie, spotykając się regularnie dla duchowego wsparcia (modlitwy i rady), konsultować się z Panem odnośnie do ich potrzeb i wspólnego budowania.

„Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje, a kto szuka, znajduje, a kto kołacze, temu otworzą. Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej Ojciec niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą”. (Łuk. 11:10-13; BW).