1. Ogólne zasady

W swojej wiecznej mądrości i łasce Bóg postanowił obdarzyć Kościół wszystkimi duchowymi narzędziami potrzebnymi ku zbudowaniu: dziewięcioma duchowymi darami (1 Kor. 12:8-11) – słowem mądrości, słowem wiedzy, wiarą, darem uzdrawiania, darem czynienia cudów, darem proroctwa, rozróżniania duchów, mówienia różnego rodzaju językami i tłumaczenia języków. Dał także pięcioraką posługę w urzędach (Ef. 4:11) – apostołów, proroków, ewangelistów, pastorów i nauczycieli.

Budowanie Kościoła jest czymś, w czym Pan Jezus bierze bezpośrednio udział (Mat. 16:18) i co jest operacją Ducha Świętego, począwszy od dnia Zielonych Świąt, w którym nastąpiło wylanie Ducha Świętego. Wydarzenie to rozpoczęło przekaz objawień od Pana Jezusa jako Głowy Kościoła. Zakończy się w dniu, kiedy Kościół zostanie skompletowany, w dniu pochwycenia (1 Kor. 13:10). W tym okresie owe narzędzia budowania są niezbędne do wykonania dzieła, które Pan powierzył Swojemu Kościołowi.

Chrzest Ducha Świętego dano nie tylko w celu przekazania namaszczenia (1 Jan 2:27) i radości Kościołowi (Rz. 14:17). Najważniejszym celem chrztu w Duchu Świętym jest przygotowanie Kościoła do otrzymania duchowych darów i posług dla jego budowania, aby świadczyć o Jezusie w skuteczny sposób (Dz. Ap. 1:8). Z tego powodu obietnica Ducha Świętego skierowana jest do wszystkich sług, mężczyzn i kobiet, jak Pan to wcześniej objawił przez proroka Joela (Joel 2:28). Rezultatem otrzymania Ducha Świętego będą proroctwa, wizje, sny, innymi słowy, duchowe dary. Przez każdy przejaw tych duchowych darów Pan objawia wyraźniej Swoją wolę Kościołowi i potwierdza głoszenie Ewangelii, manifestując w ten sposób, że Jezus żyje! (Mk. 16:20).

Tych dziewięciu darów nie można jednak używać odpowiednio bez wsparcia służb. Dziewięć duchowych darów i pięcioraka posługa uzupełniają się wzajemnie. Dary użyte bez wsparcia służb stają się źródłem problemów i nie osiągają celu, jakim jest budowanie Kościoła. Z tego powodu właściwe jest, by w każdym lokalnym kościele pastor nadzorujący używanie darów duchowych oceniał zasadność czy prawdziwość każdego przypadku pojawienia się darów (i czynił to razem z grupą dojrzałych członków lokalnego kościoła ) i decydował, jak dary mogą być mądrze użyte w sposób, który pomaga w osiągnięciu najważniejszego celu – budowania Ciała.

2. Dary w Kościele lokalnym

O każdym przypadku wystąpienia duchowych darów (proroctwa, interpretacji języków, wizji, snów czy objawień), czy to skierowanego do grupy w kościele czy Kościoła w całości, powinien być poinformowany miejscowy pastor. Pastor, z pomocą grupy dojrzałych wierzących wspomnianych powyżej, jest osobą odpowiednią do ocenienia autentyczności daru (czy Duch Święty to potwierdza). On również oceni, jak najlepiej zastosować pouczenia przekazane w tym przypadku przez dar.

Dary użyte w ten sposób – pod nadzorem pastora, odpowiednio przeanalizowane, co do ich źródła i mądrego zastosowania – mają zawsze na celu budowanie (1 Kor. 14:3-5, 12) i radość Kościoła. W obu Amerykach i Europie są kościoły, które próbowały używać duchowych darów w ten sposób, a rezultaty były cudowne. Niektóre Kościoły posługiwały się w ten sposób darami od ponad trzydziestu pięciu lat, nie doznając problemów, które gdzie indziej kojarzone były z działaniem Ducha Świętego.

Aby przygotować Kościół na wielkie wylanie Ducha, które będzie miało miejsce tuż przed powtórnym i wspaniałym przyjściem Pana Jezusa, by zabrać Swój Kościół, Pan skupia uwagę swojego ludu na potrzebie posługiwania się duchowymi darami w bardziej biblijnym stylu, z mądrością i rozwagą. Kiedy te nauki przekazywane są Kościołowi i są stosowane w praktyce, sam Kościół zostaje przygotowany na przyjęcie większego nawiedzenia przez Ducha Świętego bez żadnych problemów zwykle towarzyszących duchowym darom. Wręcz przeciwnie, duchowe dary będą źródłem większej radości i błogosławieństwa dla Kościoła, ponieważ przez nie Pan może objawić całą Swoją wolę Swojemu ludowi..

3. Nabożeństwa opisane w Nowym Testamencie

Z drugiej strony, duchowe dary są niezbędne, aby chrześcijanie mogli uczestniczyć w nabożeństwach, jakie zostały opisane w Nowym Testamencie. Wskazówki Ducha Świętego na temat tego, jak prowadzić nabożeństwo w Kościele, dotyczą co najmniej trzech elementów: doktryny, hymnów i duchowych darów (1 Kor. 14:23-33). Sam apostoł Paweł pokazał, że w działaniu duchowych darów mamy ilustrację tego, jak niewierzący będą nawróceni (będą przekonani w sercu, oddadzą chwałę Bogu i ogłoszą, że Bóg jest w tym Kościele), kiedy będą miały miejsce przypadki użycia darów, które ukazują tajemnice ich serca (1 Kor. 14:24-25).

Nauczanie tych wersetów potwierdzone jest w Ewangelii Marka 16:20. Ewangelista pisze, że apostołowie głosili wszędzie: „ a Pan im pomagał i potwierdzał ich słowo znakami, które mu towarzyszyły”. Jest to ważne, ponieważ demonstruje, że doktryna, niezbędna dla wiary („ Wiara tedy jest ze słuchania… Słowa Bożego”), zostaje potwierdzona w sercach tych, którzy słuchają – Pan Jezus przemawiający do serc przez występowanie duchowych darów („znaki towarzyszyć będą”).

Logiczne jest więc, że aby głosić Ewangelię z mocą, konieczne jest głoszenie z udziałem znaków (działaniem cudów, darów uzdrawiania, proroctw, które ukazują tajemnice serca, itd.), które pojawiają się przez właściwe funkcjonowanie duchowych darów . Dlatego Kościół powinien starać się o dary duchowe – jak nakazuje Pan (1 Kor. 14:1) – aby móc skutecznie świadczyć o Panu Jezusie.

4. Spotkania sług, którzy pełnią posługi

Dary duchowe są również niezbędne do tego, by Pan mógł doradzać Kościołom i sługom użytym do posługi (pastorom, starszym, ewangelistom i innym). Na spotkaniach przywódców w danym mieście czy rejonie możliwe jest na przykład konsultowanie się z Panem odnośnie do decyzji, które trzeba podjąć, aby wykonać tam Boże dzieło. Pan może także przejąć inicjatywę i objawić Swoją wolę w jakiejś sprawie, która jest tam omawiana przez pastorów.

Rezultatem manifestacji Pana Jezusa na spotkaniach przywódców jest zbudowanie i jedność między wszystkimi uczestnikami. Kiedy Pan ma szansę przemówić do pastorów znajdujących się na tych spotkaniach, generuje to większą bojaźń Pana, pojawia się większa wrażliwość, miłość między braćmi, pokora i prawdziwa chrześcijańska jedność. Z drugiej strony ustają podziały, znikają frakcje i można uniknąć starć między pastorami. Kiedy omawiany jest temat i nie można osiągnąć konsensusu, grupa może poradzić się Pana i poprosić o Jego wskazówki. Wtedy Pan łaskawie udziela rad swoim pastorom, przemawiając pośród nich przez dary Ducha. A kiedy Pan zamanifestuje się, między wszystkimi dochodzi do zgody i jest to owocem działania Ducha Świętego.

Dlatego przywódcy, którzy pełnią posługę (pastorzy, starsi, ewangeliści i inni) powinni modlić się i pościć, aby Pan dał im więcej duchowych darów. Pan zawsze odpowiada na tego rodzaju prośby, ponieważ jest to modlitwa zanoszona zgodnie z wolą Pana (1 Kor. 14:1). Co więcej, przywódcy powinni zacząć uczyć Kościół, że w Nowym Testamencie nie ma opisanych, tak jak w Starym Testamencie, nieomylnych proroków. Dzisiaj nie osądzamy (czy też nie popieramy) proroka, który przemawia; zamiast tego osądzamy każde proroctwo z osobna (1 Kor. 14:27, 29; 1 Tes. 5:20-21). Dlatego uczymy także Kościół, że nie powinno się nikogo publicznie upokarzać, kiedy głoszone jest jakieś proroctwo, które nie pochodzi od Pana lub które nie spełnia kryteriów oceny darów.